اگرچه حرف و غزل از نگاهمان جاریست

سکوت کن دلم اینجا سکوت اجباریست

چقدر پیر شدم با مرور خاطره ها

به ذهن خاطره هایم ، سکوت غمباریست

ورق زدم به عقب تا رسم به کودکی ام

دوباره دیدن آن سادگی چه دیداریست

یکی نبود و یکی بود زیر سقف کبود

دوباره قصه ی مادربزرگ تکراریست

کسی ز حادثه ی عشق قصه ای گوید

از عاشقی نسرودن خودش گنهکاریست

همیشه عشق برایم سکوت و ابهام است

شبیه دیدن او بین خواب و بیداریست

دلم شکست و غزل مرد آه ای مردم !

چقدر طعنه و زخم زبانتان کاریست

اگر چه حرف و غزل ناتمام مانده ، ولی

سکوت کن دلم ، اینجا سکوت اجباریست ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: